Birinci Bilek Güreşi

Konu: Birinci Bilek Güreşi Paz Ocak 24, 2010 12:25 pm

Yine akşam olmuştu babam yorgun geldiği evde annemin yemeklerini yiyerek kendine gelmiş vücudunu dinlendiriyor. Kardeşim okumaya meyilli kafasıyla derslerin arasında sıkışmanın keyfini yaşıyordu. Annem ve ben oturmuş çocuklarından çok çekmiş bir babanın etrafında dönen hengâmeyi izliyorduk. Ve annem yine beni o döngünün içine koyup siz sakın büyüyünce böyle olmayın diyordu. Akıl alacak yaştaydım. Babam yavaş yavaş günün yorgunluğunu göz kapaklarına indiriyor ve her zamanki gibi kara kutunun önünde uyuyordu.

Genelde akşam olduğunda iki tip insan kapıyı çalardı. Ya yemeklik bir malzemesi eksik olup ta çocuğunu bakkala göndermeye kıyamayan dedikoducu komşu kadın. Ya da kendilerini övmeyi seven ve bunun yanında can sıkmaktan acayip haz duyan tuhaf akrabalar. Annem iki türede kapıyı hoş bir nidayla açardı. Evin büyükleri ve kafası çalışan çocuğu misafiri sever ben ise nefret ederdim. Çünkü bir tiyatro gibiydi aynı konu üzerinde yoğunlaşan aynı diyaloglar. Kocaları kelime bulamadığında yandan kadınların verdiği sufleler, çocukların birbirlerine üstünlük kurmaya çalışmaları.

Akrabalar gelmişti. Ben yaş oğullarını da yanlarına alıp gelmişlerdi. Bilerek mi yapıyorlardı acaba bana inat olsun diye mi. neden kardeşimin yaşıtı bir kız çocuğu gelmiyordu da ben yalnız kalmayı tercih etmenin mutluluğunu yaşayamıyordum. Babam doğrulduğu koltuktan kalktı. Ayaküstü hoş geldin sohbetiyle herkes kendine odanın içinde bir yer seçti. Evin reisleri karşılıklı tekli koltukları seçerlerdi hep hayat mücadelesini hep dışarıda bir nevi savaş halinde veren erkek tayfasının birbirlerine karşı üstünlük kurmak gayretiydi bu. Bayanlar ise yan yana oturmayı tercih ederlerdi dedikoduyu daha kolay yapmak için fısıltı mesafesini daraltıyorlardı.

Çayın demlenmesi, hal hatır sorma faslından hemen önce yapılırdı bile. Evin reisleri siyaset ve futbol karışımı sohbetlerinin içine çoluk çocuğun okul durumlarını da katarak karışık gibi görünen ama bir Türk ev reisi için çözümlenmesi çok kolay konuları halletmeye çalışırlardı. Neticede bir sonuç elde edemeseler bile onlarında keyfi oydu. Ben benden bir yaş küçük ama nedense aldığı besinleri dışarı vuran daha uzun boylu ve kalıplı misafirle takılmak zorundaydım. Babamın iki kişi öldürüp de beni evlatlıktan reddetme bakışından sonra bunu yapmalıydım. Çünkü misafirler belli bir saatten sonra gidecek ve babam istemediği hareketlerle karşılaştığı her sahne için beni bir güzel dövecekti. Güzel kelimesi attığı yumrukların ritminin gayet düzgün bir şekilde olmasından kaynaklanıyordu.

Zaman bilgisayar zamanı değildi. Zaman enikonu bir dama oynanan ve satrancı bilen çocukların çok zeki olarak nitelendirildiği bir zamandı. Atın L harfi şeklinde ilerlediğini çözemeyen çocuklar hep salakların sıralarında otururlardı Okuduğum kitapları ya da derslerle ilgili bazı şeyleri konuşmaktan başka yapacak hiçbir şey yoktu. Ve en korktuğum an yavaş yavaş geliyordu. Küçük misafirimiz sıkılmıştı. Bu benim bittiğim andı. Bilmiyordu ki onun sıkılması benim boğazımın sıkılıp tavana askı gibi asılmama sebepti. Babasının yanına koştu. Babası hani o şefkatle başını okşadı denilir ya aynen onu yaptı. Şaşkın bakışlarla bakıyordum. Çünkü aklımın erdiği andan itibaren öyle bir muamele görmemiştim. Bebek halimdeki sevgi yumağı hallerin aklımda kalmaması ne kötüydü. Küçük misafirimiz babasına sanki sürekli evde onu oynuyorlarmış gibime gelerek bilek güreşi yapalım dedi. Babam her zamanki gibi başkasının çocuğunu övme psikolojisinde masum bir bakışla içten bir sevgiyle! Çocuğa dönerek gel birlikte yapalım dedi. Babamın içindeki caniyi çıkartıp çocuğu alt etmek istemesi bana gayet olağan bir hal gibi gelmişti. Ama ben çocuğun tarafındaydım. Yenemeyeceğini biliyordum ama yinede onu destekliyordum. Ve tabi bunu gayet derinden ve sessizce yapıyordum. Babamın mağlup halini çok merak ediyordum. Çünkü ona karşı hep yenilgi yüzü gören bendim. Ve anlamsız bir şekilde ama altında inceden benim oğlum daha güçlü hissi taşıyan bir ses duyuldu çocuğun babasından. senin oğlanla yapsın dedi bilek güreşini. Hayatımın en acı sahnelerinden birini yaşayacağımı bile bile mecburen çocuğun karşısına geçtim. Ben cılız bir çocuktum zayıftım ince kollarım ve büyüdükçe kalınlaşmayı reddeden bileklerim vardı. Bu bileklerle ne kadar dayanabilirdim ki ona olmadı daha ikinci saniyede sağ elimin bedenimle birlikte yere yapıştığını gösterdim bizi izleyen meraklı bakışlara. Babamın bir boksör antrenörü gibi arkamda olduğunu hissedemeden oldu tüm olanlar. Destek alsam yenebilir miydim acaba. Misafir çocuğun sevinmesi babasının helal oğluma sesiyle karışmıştı. Babamın sen salaksın hiçbir işe yaramazsın bakışını gördüm yine gözlerinde alışıktım bu bakışlara. Başımı öne eğip odama çekilmek istiyordum. Kitaplarımın arasında kaybolmak yenilme hissini kaybettirecekti beklide bana. Ama hayır yine o gürültünün içinde kalıp galibiyetini kutlayan şampiyon takımın kaptanı gibi kupa merasiminde en önde yer almış bu misafir çocuğu izlemeliydim. Beni yenmesinin onda bıraktığı mutluluğu gözlerindeki o elli sefer yapsak hepsinde seni yenerim bakışını görmek zorundaydım. Misafir baba gayet neşeliydi aslında istediği de bu olmalıydı. Bize gelmeden önce evde çocuğunu bu maça hazırlamış mıydı acaba. Ama onlar antremanlıydı ben ise hazırlıksızdım. Kendime bunun gibi binlerce bahane üretebilirdim. Savaşı kazanmış mağrur asker gibi savaş meydanından çekildiler. Tarihe birinci bilek güreşi olarak geçen bu savaşı bir taraf kaybedecekti tabi ve ben kaybettim. Yeni hayatlar keşfetmek için çıktığım bu yola hayat kaybederek devam edecektim. Denizlere ulaşıp gemilerimi yüzdüremiycektim. Ya da çar deli petro gibi sadece gemi yapacaktım.